بودشد

همه ما در آن لحظه‌هایی که با خود خلوت کرده‌ایم، دور از چشم و دیگران فهمیده‌ایم که بالاخره روزی، باید به ماجرای بزرگ شدنمان سر و سامان بدهیم؛ خیلی از چیزها را به هم بریزیم و خیلی‌ها را دوباره بسازیم؛ این بار خود خواسته و دل‌بخواه، نه آن‌طور که همیشه در کوشمان کرده‌اند، نه مثل مراسمی که سال‌ها نادانسته تکرارش می‌کنیم و حاصل این تکرار نه تنها تازگی نیست که خستگی است و دل‌افسردگی.
پیش از آن که آمده باشیم چیزی یا کسی را رشد بدهیم، آمده‌ایم خودمان را بسازیم. چگونه می‌شود دلمان برای آبادانی زمین بتپد، اما آخر سر دست خودمان خالی باشد؟ ما که نیامده‌ایم علم یا صنعت را رشد بدهیم، یا نیامده‌ایم که فقط خانه‌سازی کنیم یا سفر برویم یا بخوریم یا بنوشیم یا بپوشیم یا مشغول هزار و یک کار معمول دیگر شویم؛ ما آمده‌ایم تا هم از تمام این امکانات استفاده کنیم و هم استعدادهایمان را کامل و هماهنگ رشد دهیم و به تعادل برسیم. «تعادل رؤیای فراموش شده‌یمان است که هر روز به بهانه‌ای به روز دیگر موکولش می‌کنیم… مبادا روزی برسد که رویامان را زیر خروارها «من» های پف کرده و «خستگی» های جان فرسا از یاد ببریم.